wczytywanie treści
Proboszczowie

Urodził się 8 sierpnia 1889 roku w Łodzi. Dzieciństwo spędził w Piotrkowie Trybunalskim. W 1909 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. Jeszcze jako alumn, dzięki swym zdolnościom, został wysłany w 1912 roku na studia w Akademii Duchownej w Petersburgu. W czasie studiów interesował się przede wszystkim religiologią. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1914 roku w katedrze petersburskiej z rąk biskupa Jana Cieplaka. Studia w Petersburgu z tytułem magistra teologii ukończył tuż przed wybuchem rewolucji październikowej. Z powodu rewolucji i trwania pierwszej wojny światowej nie mógł wrócić do diecezji. Dlatego też poświęcił się pracy misyjnej i duszpasterskiej w Murmańsku. Mieszkał wtedy w wagonie kolejowym, który był jednocześnie kaplicą. W ten sposób objeżdżał większe skupiska wiernych.

W 1918 roku wrócił do diecezji i rozpoczął pracę duszpasterską jako wikariusz parafii św. Jana Chrzciciela we Włocławku. Po kilku miesiącach został profesorem i wicerektorem w Wyższym Seminarium Duchownym. Wykładał filozofię, teologię fundamentalną, religiologię. W latach 1929–1932 –  był redaktorem naczelnym „Ateneum Kapłańskiego” (przy jego boku przygotowywał się w latach 1931–1932 do przyszłej funkcji redaktora naczelnego ks. Stefan Wyszyński – wówczas sekretarz redakcji). W 1936 r. redagował „Kronikę  Diecezji Włocławskiej”. W latach 1931–1937 był asystentem kościelnym diecezjalnej Akcji Katolickiej, od 1932 r. – kanclerzem Kurii Diecezjalnej Włocławskiej

Dnia 7 listopada 1939 roku wraz z pozostałymi profesorami, alumnami i biskupem Michałem Kozalem został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu włocławskim. Następnie został przewieziony do klasztoru w Lądzie, następnie do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a wreszcie do obozu w Dachau, gdzie był więziony do czasu wyzwolenia obozu. Był świadkiem męczeństwa bp. Michała Kozala, przy którym czuwał podczas jego choroby w styczniu 1943 roku. Był także świadkiem męczeństwa wyniesionych na ołtarze kapłanów diecezji włocławskiej z grupy 108 Błogosławionych Męczenników II wojny światowej.

Po zakończeniu wojny ks. Kunka wrócił do Włocławka 22 września 1945 r. i podjął swe obowiązki sprzed okupacji – wykłady w seminarium oraz funkcję kanclerza kurii. Ponadto 26 października tego roku został mianowany proboszczem parafii Chodecz, chociaż tam nie przebywał, tylko od czasu do czasu dojeżdżał. W 1948 roku bp Karol Radoński mianował ks. Kunkę rektorem Wyższego Seminarium Duchownego. Po czterech latach, w 1952 roku ks. Kunka wrócił do pracy duszpasterskiej jako proboszcz parafii Izbica Kujawska. W tym czasie pełnił też obowiązki dziekana dekanatu izbickiego.

Urząd proboszcza parafii katedralnej we Włocławku (jako delegata kapituły katedralnej) ks. Kunka objął 4 kwietnia 1956 roku. Wkrótce powierzono mu także funkcję dziekana włocławskiego (21 VII 1956 – 31 V 1958). Faktycznie codziennymi sprawami parafialnymi kierował cały czas, jako zastępca proboszcza (administrator), ks. Włodzimierz Krchniak. Na czas proboszczowania ks. Kunki w katedrze przypadł krótki okres tzw. odwilży popaździernikowej (1957– 1958) w represjach władz komunistycznych wobec Kościoła.

Na ten czas przypadły cztery pierwsze lata tzw. Wielkiej Nowenny, z programem duszpasterskim zaplanowanym przez prymasa Stefana Wyszyńskiego na lata 1957–1966, przygotowującym Polaków do obchodów tysiąclecia chrztu Polski, zmierzającym do ożywienia wszystkich dziedzin duszpasterstwa. W kolejnych latach koncentrował się on wokół następujących haseł: rok 1957/58: „Wierność Bogu, Krzyżowi, Ewangelii, Kościołowi i jego Pasterzom”; rok 1958/59: „Naród wierny łasce” – życie w łasce Bożej i przeciwstawianie się każdemu grzechowi; rok 1959/60: „Życie jest światłością ludzi” – rok życia, obrona życia duszy i ciała; rok 1960/61: „Małżeństwo – sakrament wielki w Kościele”. W 1958 r. odbyły się w katedrze uroczystości związane ze śmiercią papieża Piusa XII.

Od 1959 r. parafia katedralna, podobnie jak i wszystkie inne, musiała borykać się z organizowaniem w pomieszczeniach katedry (ciasnych i zimnych) nauczania religii, stopniowo usuwanej ponownie przez polskie władze komunistyczne ze szkół. Widząc potrzebę utworzenia osobnej placówki duszpasterskiej w zawiślańskiej części parafii, postarał się o utworzenie tam kaplicy publicznej (w domu prywatnym przy ul. Grodzkiej 15), erygowanej przez władzę diecezjalną 5 marca 1957 r.

Z inicjatywy ks. Kunki przeprowadzona została w Pracowni Konserwacji Zabytków w Toruniu, pod kierunkiem prof. Edwarda Kwiatkowskiego, konserwacja zabytkowego witraża z XIV wieku, a następnie umieszczono go w kaplicy św. Barbary jako specjalną ekspozycję. Planował też ponowne pokrycie dachów katedry miedzianą blachą. W 1961 roku (11 II) z powodów zdrowotnych został zwolniony ze stanowiska proboszcza delegata, ale pracował w parafii katedralnej do 9 czerwca tego roku.

 Od 3 maja 1958 do 26 sierpnia 1963 r. sprawował ważny urząd drugiego wikariusza generalnego (osobistego zastępcy) biskupa diecezjalnego włocławskiego.

W 1963 roku zamieszkał jako emeryt w Ciechocinku, gdzie zmagał się z chorobą przez 6 lat. Zmarł 20 maja 1969 roku. Pogrzeb odbył się 23 maja. Został pochowany na włocławskim cmentarzu komunalnym w kwaterze kapłańskiej. Jedną z osób towarzyszących ks. Bolesławowi Kunce w ostatniej drodze był jego uczeń i wychowanek, prymas Polski Stefan Wyszyński, który wygłosił mowę pogrzebową.

Na podstawie: Włocławski słownik biograficzny,    t. 1, Włocławek 2004, s. 87– 89.